លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺជាកម្ពស់នៃភាពលាក់ពុត
ប៉េកាំង៖ គណបក្សប្រជាធិបតេយ្យកំពុងផ្តល់មូលនិធិដល់ការបោះឆ្នោតបឋមរបស់គណបក្សសាធារណរដ្ឋដើម្បីព្យាយាមតែងតាំងបេក្ខជនដែលមានសក្តានុពលបន្ថែមទៀត។ គណបក្សសាធារណរដ្ឋកំពុងដឹកជនចំណាកស្រុកទៅកាន់ទីក្រុងដែលដឹកនាំដោយប្រជាធិបតេយ្យក្នុងការតវ៉ាជុំវិញគោលនយោបាយអន្តោប្រវេសន៍។ ភាគីទាំងពីរកំពុងមមាញឹកក្នុងការធ្វើជំនួញដើម្បីទទួលបានការលើកឡើង។ អតីតប្រធានាធិបតី Donald Trump ត្រូវបានស៊ើបអង្កេតដោយ FBI ខណៈដែលលោក Paul Pelosi ប្តីរបស់ប្រធានសភាអាមេរិក Nancy Pelosi ត្រូវបានវាយប្រហារនៅផ្ទះ។
រឿងនយោបាយបែបនេះ ដែលហាក់ដូចជាគ្មានទីបញ្ចប់ក្នុងដំណើរការបោះឆ្នោតពាក់កណ្តាលអាណត្តិនៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានបង្ហាញការពិតដ៏អាក្រក់នៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យអាមេរិក៖ ការបោះឆ្នោតគឺជាការបង្ហាញនយោបាយដែលបន្លំភ្នែកប្រជាជនអាមេរិក។ តាមពិតទៅ អ្វីដែលហៅថាប្រជាធិបតេយ្យ គឺជាល្បែងនៃអំណាច និងលុយ។
ការបោះឆ្នោតត្រូវបានសហរដ្ឋអាមេរិកហៅជាយូរមកហើយថាជាតំណាងនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតគឺជាប្រព័ន្ធពីរគណបក្ស ដែលគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យ និងគណបក្សសាធារណរដ្ឋគ្រប់គ្រងលើវិស័យនយោបាយ។
ប្រព័ន្ធនេះបានបង្កើនការប្រយុទ្ធគ្នាដោយបក្សពួក ដែលនាំឱ្យមានការបែកបាក់គ្នាផ្នែកនយោបាយ និងភាពជ្រុលនិយមនៅទូទាំងប្រទេស។ ចំពេលមានការប្រយុទ្ធគ្នាមិនចេះចប់ បញ្ហាលេចធ្លោដែលទាក់ទងនឹងសុខុមាលភាពរបស់ប្រជាជនអាមេរិក ដូចជាអំពើហិង្សាដោយកាំភ្លើង សិទ្ធិរំលូតកូន អតិផរណា ការផ្ទុះឡើងនៃ COVID-១៩ និងការផ្ទុះជំងឺស្វានៅតែមិនទាន់ដោះស្រាយនៅឡើយ។
ការបោះឆ្នោតពាក់កណ្តាលអាណត្តិឆ្នាំនេះមិនមានករណីលើកលែងទេ ប៉ុន្តែរឹតតែចម្លែកជាងមុន។ គណបក្សប្រជាធិបតេយ្យកំពុងផ្តល់មូលនិធិដល់ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មដើម្បីគាំទ្រគណបក្សសាធារណរដ្ឋស្តាំនិយមជ្រុលដែលពួកគេយល់ថាអាចយកឈ្នះបានជាង។
យោងតាមរបាយការណ៍របស់ Washington Post យ៉ាងហោចណាស់នៅក្នុងរដ្ឋចំនួន ៩ របស់សហរដ្ឋអាមេរិក រួមទាំងរដ្ឋ Colorado រដ្ឋ Illinois និង Maryland អ្នកប្រជាធិបតេយ្យបានចំណាយប្រាក់ជាង ៥៣ លានដុល្លារអាមេរិក ដើម្បីបង្កើនបេក្ខជនគណបក្សសាធារណរដ្ឋខ្លាំងៗបន្ថែមទៀត។
របាយការណ៍បានបង្ហាញថាលោក Doug Mastriano ដែលជាបេក្ខភាពមកពីគណបក្សសាធារណរដ្ឋនៅក្នុងរដ្ឋ Pennsylvania មានការឈ្នះឆ្នោតពិតប្រាកដដោយសារតែការជំរុញបន្ថែមទៀតដោយបេក្ខជនអភិបាលរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យ Josh Shapiro ដែលបានផ្តល់មូលនិធិដល់ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មសម្រាប់ Mastriano ក្នុងអំឡុងពេលបឋមនៃរដ្ឋនោះ។
Mastriano បាននិយាយប្រាប់ Shapiro ក្នុងបទសម្ភាសន៍ជាមួយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយក្នុងស្រុកថា “ខ្ញុំនឹងត្រូវផ្ញើកាតថ្លែងអំណរគុណដល់គាត់” ។
ការប្រយុទ្ធរបស់បក្សកាន់អំណាចកាន់តែខ្លាំង ខណៈថ្ងៃបោះឆ្នោតខិតជិតមកដល់។ ចាប់តាំងពីខែកញ្ញាមក ឡានក្រុងរបស់ជនចំណាកស្រុកត្រូវបានទម្លាក់នៅខាងក្រៅលំនៅដ្ឋានរបស់អនុប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក Kamala Harris ។ កាលពីសប្តាហ៍មុន Paul Pelosi ត្រូវបានអ្នកវាយប្រហារម្នាក់វាយលុកចូលផ្ទះ San Francisco របស់គាត់។
ការប្រកួតប្រជែងមិនប្រក្រតីរវាងគណបក្សទាំងពីរមិនមានជាប់ពាក់ព័ន្ធជាមួយផលប្រយោជន៍ពិតប្រាកដរបស់ប្រជាជនអាមេរិក ដែលកាន់តែមានការខកចិត្តចំពោះរង្វង់ឥស្សរជនរបស់ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន។
ការស្ទង់មតិរបស់សាកលវិទ្យាល័យ Quinnipiac ក្នុងខែសីហាបានរកឃើញថា ៦៧ ភាគរយនៃអ្នកឆ្លើយតបខាងប្រជាធិបតេយ្យ និងសាធារណរដ្ឋបាននិយាយថា ពួកគេគិតថាលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការដួលរលំ។
លោក Richard Gephardt អតីតមេដឹកនាំគណបក្សប្រជាធិបតេយ្យបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងកំពុងលេងជាមួយភ្លើង” ។ «ប្រជាធិបតេយ្យជារឿងផុយស្រួយ»។
ជាង ២០០ ឆ្នាំមុន សហរដ្ឋអាមេរិកបានជ្រើសរើសលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យតំណាងនៅពេលបង្កើតរបស់ខ្លួន ដែលមហាវិទ្យាល័យបោះឆ្នោតរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានកើតមក។ “អយុត្តិធម៌ពីថ្ងៃដំបូង” គឺជារបៀបដែល New York Times បានពិពណ៌នាអំពីប្រព័ន្ធនេះ។
មើលឃើញពីប្រវត្តិសាស្ត្រ “មនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានបង្កើតឡើងស្មើៗគ្នា” ពីសេចក្តីប្រកាសឯករាជ្យរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺគួរឱ្យអស់សំណើចណាស់ ដោយសារបុរសស្បែកសមានសិទ្ធិទទួលបានសិទ្ធិលើសលប់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក។
ស្ត្រីស្បែកសត្រូវបានផ្តល់សិទ្ធិស្របច្បាប់ក្នុងការបោះឆ្នោតនៅឆ្នាំ ១៩២០ ជាមួយនឹងការអនុម័តវិសោធនកម្មលើកទី ១៩ ។ ជនជាតិដើមអាមេរិកាំងមិនត្រូវបានផ្តល់សញ្ជាតិរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩២៤ ហើយសិទ្ធិបោះឆ្នោតរបស់ពួកគេមិនត្រូវបានទទួលស្គាល់ដោយស្របច្បាប់នៅក្នុងរដ្ឋទាំងអស់រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៦២ ។
ជនជាតិអាមេរិកដើមកំណើតអាហ្រ្វិកត្រូវបានផ្តល់សិទ្ធិបោះឆ្នោតនៅឆ្នាំ ១៨៧០ ប៉ុន្តែសិទ្ធិនោះមិនត្រូវបានដឹងពេញលេញទេរហូតដល់ចលនាសិទ្ធិស៊ីវិលក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ ។ សព្វថ្ងៃនេះ ជនជាតិអាមេរិកកាំងអាហ្វ្រិក នៅតែប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គជាច្រើន សូម្បីតែទៅមើលសន្លឹកឆ្នោតក៏ដោយ។ ចាប់ពីឆ្នាំ ១៨៧០ ដល់ឆ្នាំ ២០២១ ពី Hiram Revels ដល់ Rafael Warnock សហរដ្ឋអាមេរិកមានសមាជិកព្រឹទ្ធសភាអាមេរិកអាហ្រ្វិកតែ ១១ នាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងរយៈពេលមួយសតវត្សកន្លះកន្លងមកនេះ។
សព្វថ្ងៃនេះ ពលរដ្ឋអាមេរិកាំងហាក់មានសិទ្ធិអំណាចដោយសិទ្ធិឈរឈ្មោះបោះឆ្នោត និងការបោះឆ្នោត។ ប៉ុន្តែប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតរបស់អាមេរិកត្រូវបានផ្តាច់មុខដោយមនុស្សតិចតួចបំផុត។
វានៅតែមានគម្លាតជាក់ស្តែងរវាងសមាសភាពនៃសភា និងរចនាសម្ព័ន្ធប្រជាសាស្រ្តនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយជនជាតិភាគតិចនៅតែជាតំណាងយ៉ាងច្រើន។ យោងតាមស្ថិតិដែលចេញផ្សាយដោយមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវ Pew ជនជាតិអាមេរិកស្បែកសមិនមែននិយាយភាសាអេស្ប៉ាញមានចំនួន ៧៧ ភាគរយនៃសមាជិកបោះឆ្នោតនៅក្នុងសភាបច្ចុប្បន្នដែលមានទំហំធំជាងចំណែក ៦០ ភាគរយរបស់ពួកគេនៃចំនួនប្រជាជនសហរដ្ឋអាមេរិកសរុប។
Gerrymandering គឺជាប្រភេទនៃឧបាយកលនយោបាយរបស់ជនជាតិអាមេរិកធម្មតានៃព្រំដែននៃមណ្ឌលបោះឆ្នោត ដើម្បីបង្កើតអត្ថប្រយោជន៍ហួសហេតុសម្រាប់គណបក្ស ក្រុម ឬថ្នាក់សេដ្ឋកិច្ចសង្គមនៅក្នុងមណ្ឌលបោះឆ្នោត។ វាត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះតាមអ្នកនយោបាយជនជាតិអាមេរិកឈ្មោះ Elbridge Gerry អភិបាលរដ្ឋ Massachusetts ក្នុងឆ្នាំ ១៨១២ ដែលបានចុះហត្ថលេខាលើវិក័យប័ត្រមួយដែលបានបង្កើតស្រុកបក្សពួកនៅក្នុងតំបន់ Boston ដែលត្រូវបានប្រៀបធៀបទៅនឹងរូបរាងរបស់ salamander ទេវកថា។
រដ្ឋរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានកំណត់ឡើងវិញនូវមណ្ឌលសភាម្តងក្នុងមួយទសវត្សរ៍ ដោយផ្អែកលើការរកឃើញពីជំរឿនប្រជាជន ដែលផ្តល់ចន្លោះប្រហោងសម្រាប់គណបក្សទទួលបន្ទុកនៅក្នុងរដ្ឋមួយ ដើម្បីផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ខ្លួន។
ឧបាយកលនេះមានយុទ្ធសាស្ត្រសំខាន់ពីរគឺ៖ មួយគឺ “បំបែក” មានន័យថា បន្ថយអំណាចបោះឆ្នោតរបស់អ្នកគាំទ្រគណបក្សប្រឆាំងនៅទូទាំងស្រុកជាច្រើន និងមួយទៀតគឺ “ការវេចខ្ចប់” ដែលមានន័យថាប្រមូលផ្តុំអំណាចបោះឆ្នោតរបស់គណបក្សប្រឆាំងនៅក្នុងស្រុកមួយដើម្បីកាត់បន្ថយរបស់ពួកគេ។ អំណាចបោះឆ្នោតនៅតាមមណ្ឌលផ្សេងៗ។ តាមរយៈឧបាយកលបែបនេះ អ្នកនយោបាយជ្រើសរើសអ្នកបោះឆ្នោតជំនួសឲ្យមធ្យោបាយផ្សេង។
ជាឧទាហរណ៍ ជនជាតិអាមេរិកកាំងអាហ្វ្រិកមានចំនួន ២៧ ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជននៃរដ្ឋអាឡាបាម៉ារបស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ បន្ទាប់ពីជំរឿនឆ្នាំ ២០២០ ជនជាតិអាមេរិកដើមកំណើតអាហ្វ្រិក ៦០ ភាគរយនៅអាឡាបាម៉ាត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅមណ្ឌលសមាជមួយ ដែលនាំឱ្យមានសមាមាត្រទាបជាងជនជាតិអាមេរិកដើមកំណើតអាហ្វ្រិកនៅក្នុងមណ្ឌលបោះឆ្នោតផ្សេងទៀត។ អាស្រ័យហេតុនេះ វាមានការពិបាកសម្រាប់ការបោះឆ្នោតរបស់ពួកគេក្នុងការប៉ះពាល់ដល់ការបោះឆ្នោតនៅក្នុងមណ្ឌលទាំងនេះ។
ភាពអយុត្តិធម៌គឺរីករាលដាលនៅក្នុងប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក។ យោងតាមរបាយការណ៍ដែលបានចេញផ្សាយដោយមជ្ឈមណ្ឌល Brennan សម្រាប់យុត្តិធម៌នៃសាកលវិទ្យាល័យញូវយ៉កក្នុងខែឧសភារដ្ឋចំនួន ១៨ របស់សហរដ្ឋអាមេរិកបានអនុម័តច្បាប់បោះឆ្នោតចំនួន ៣៤ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០២១ ដែលអាចប៉ះពាល់ដល់អ្នកបោះឆ្នោតដែលមានពណ៌មិនសមាមាត្រ។ “អ្នកបោះឆ្នោតដែលមានពណ៌ជាប់លាប់ប្រឈមមុខនឹងការរង់ចាំយូរជាងនៅថ្ងៃបោះឆ្នោត – បន្ទាត់ដែលនឹងត្រូវបានធ្វើឱ្យកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរដោយការកាត់ជម្រើសផ្សេងទៀត ដូចជាការបោះឆ្នោតតាមសំបុត្រ ឬម៉ោងបោះឆ្នោតលឿន”។
លោក Louis Menand សាស្ត្រាចារ្យនៅសកលវិទ្យាល័យ Harvard បានអោយដឹងនៅក្នុងគំនិតមួយដែលចេញផ្សាយដោយ New Yorker កាលពីខែសីហាថា “លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យរបស់អាមេរិកមិនដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីជាលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យនោះទេ” ។
លោកបានបន្តថា៖ «យុទ្ធសាស្ត្របង្រ្កាបនិងការវេចខ្ចប់ដោយបក្សពួកមិនមែនគ្រាន់តែជាកំហុសរបស់ប្រព័ន្ធនោះទេ វាជាប្រព័ន្ធ»។
លោក Mark Hanna ដែលធ្លាប់បានជួយលោក William McKinley ឈ្នះការបោះឆ្នោតប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិកពីរដងបានបញ្ជាក់ថា “មានរឿងពីរដែលសំខាន់នៅក្នុងនយោបាយ (អាមេរិក)។ ទីមួយគឺលុយ ហើយខ្ញុំមិនអាចចាំថាអ្វីជាលើកទីពីរ” ។
នៅក្នុងការបោះឆ្នោតតាមបែបអាមេរិក បេក្ខជនត្រូវចំណាយប្រាក់ដើម្បីពង្រឹងឥទ្ធិពលរបស់ពួកគេ។ ការរៀបចំយុទ្ធនាការបោះឆ្នោត ការចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម និងការចែកចាយសៀវភៅផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈតម្រូវឱ្យមានប្រាក់រាប់តោន។
ការបោះឆ្នោតនៅសហរដ្ឋអាមេរិកបានក្លាយទៅជាពាណិជ្ជកម្មនៃអំណាច និងលុយ ដែលក្នុងនោះដំណើរការបោះឆ្នោតគឺជាការបិទបាំងដើម្បីផ្តល់អំណាចដល់ពួកមូលធននិយម។ អ្វីដែលគេហៅថា «មនុស្សម្នាក់ សំឡេងមួយ» ដែលដាក់ក្នុងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក តាមពិតទៅគឺ «មួយដុល្លារ សំឡេងមួយ»។
លុយបានទទួលការគ្រប់គ្រងកាន់តែច្រើនលើនយោបាយសហរដ្ឋអាមេរិក បន្ទាប់ពីសេចក្តីសម្រេចរបស់តុលាការកំពូលក្នុងឆ្នាំ ២០១០ និង ២០១៤ ដែលបានផ្លាស់ប្តូរការរឹតបន្តឹងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងបានអនុញ្ញាតឱ្យសាជីវកម្ម និងក្រុមខាងក្រៅផ្សេងទៀតចំណាយថវិកាគ្មានដែនកំណត់លើការបោះឆ្នោត។ អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក លោក Jimmy Carter ធ្លាប់បានទទួលស្គាល់ថា សហរដ្ឋអាមេរិកជារបបផ្តាច់ការ ជំនួសឱ្យលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។
គេហទំព័រ OpenSecrets របស់សហរដ្ឋអាមេរិក បញ្ជាក់ថា ការចំណាយសរុបនៃការបោះឆ្នោតពាក់កណ្តាលអាណត្តិរបស់សហព័ន្ធឆ្នាំ ២០២២ ត្រូវបានគេព្យាករណ៍ថានឹងលើសពី ៩.៣ ពាន់លានដុល្លារ។ ច្រើនជាង ៤.៨ ពាន់លានត្រូវបានចំណាយលើការបោះឆ្នោតរួចហើយ ដោយកំណត់ការចំណាយលើការបោះឆ្នោតសហព័ន្ធនៅលើផ្លូវដើម្បីលើសពីកំណត់ត្រាពាក់កណ្តាលអាណត្តិឆ្នាំ ២០១៨ ដែលបានកែតម្រូវអតិផរណាចំនួន ៧.១ ពាន់លានដុល្លារ។
ក្រោយពីដណ្តើមអំណាច អ្នកនយោបាយក៏ចង់បានចំណែកមួយចំណែកដែរ។ នៅក្នុងខែកញ្ញា ការវិភាគមួយដោយកាសែត New York Times បានបង្ហាញថា “យ៉ាងហោចណាស់សមាជិកសភាបច្ចុប្បន្នចំនួន ៩៧ នាក់បានទិញ ឬលក់ភាគហ៊ុន មូលបត្របំណុល ឬទ្រព្យសម្បត្តិហិរញ្ញវត្ថុផ្សេងទៀតដែលប្រសព្វជាមួយការងារសភារបស់ពួកគេ ឬរាយការណ៍អំពីប្រតិបត្តិការស្រដៀងគ្នាដោយប្តីឬប្រពន្ធ ឬកូនក្នុងបន្ទុករបស់ពួកគេ”។
អ្វីដែលកាន់តែយ៉ាប់យ៉ឺនគឺ “ទ្វារបង្វិល” ដែលបង្កប់នៅក្នុងសង្គមអាមេរិក។ អ្នកនយោបាយ និងមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់របស់សហរដ្ឋអាមេរិកជាច្រើននាក់មកពីវិស័យធុរកិច្ច ខណៈពេលដែលមនុស្សជាច្រើនត្រឡប់ទៅការអនុវត្តឯកជនវិញសម្រាប់ការងារដែលមានប្រាក់ខែខ្ពស់បន្ទាប់ពីការលាលែងពីតំណែង ឬចាកចេញពីតំណែង។ អ្នកខ្លះថែមទាំងបើកក្រុមហ៊ុនផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេដែលផ្តល់សេវាបញ្ចុះបញ្ចូល ឬប្រឹក្សាយោបល់ដោយប្រើបទពិសោធន៍របស់ពួកគេក្នុងរដ្ឋាភិបាល។
លោក Fred Wertheimer មេធាវីជនជាតិអាមេរិក និងជាសកម្មជនដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាសម្រាប់ការងាររបស់គាត់លើកំណែទម្រង់ហិរញ្ញវត្ថុយុទ្ធនាការបាននិយាយថា “អំពើពុករលួយនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកមិនកើតឡើងដោយសារមន្ត្រីដែលដាក់ប្រាក់នៅក្នុងហោប៉ៅរបស់ពួកគេនោះទេ។
“នេះគឺជាអំពើពុករលួយជាប្រព័ន្ធនៃដំណើរការខ្លួនឯង។ នៅពេលដែលអ្នកកំពុងដោះស្រាយជាមួយប្រាក់រាប់ពាន់លាន និងរាប់ពាន់លានដុល្លា ដែលភាគច្រើនផ្តោតលើឥទ្ធិពលទិញ វាគ្របដណ្តប់លើប្រព័ន្ធ ហើយវាកាន់តែពិបាកក្នុងការការពារ និងរក្សាតំណាងសម្រាប់ជនជាតិអាមេរិកធម្មតា”។
លោក Gary Younge សាស្ត្រាចារ្យសង្គមវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យ Manchester ធ្លាប់បានអត្ថាធិប្បាយថាប្រាក់ដុល្លារដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងនយោបាយសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់បានសរសេរថា “ការបោះឆ្នោតនៅសហរដ្ឋអាមេរិក៖ មិនថាអ្នកបោះឆ្នោតឱ្យអ្នកណា លុយតែងតែឈ្នះ”។
នៅឆ្នាំ ១៨៦៣ រដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យដ៏ល្អរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានបង្ហាញដោយសហរដ្ឋអាមេរិកនៅពេលនោះ។ ប្រធានាធិបតី អាប្រាហាំ លីនខុន នៅក្នុងអាស័យដ្ឋាន Gettysburg ដ៏សំខាន់របស់គាត់ថាជា “រដ្ឋាភិបាលរបស់ប្រជាជន ដោយប្រជាជន ដើម្បីប្រជាជន” ។
ជាង ១៥០ ឆ្នាំក្រោយមក ស្លឹកល្វានៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យមិនអាចបិទបាំងអំពើពុករលួយនៃប្រព័ន្ធនយោបាយអាមេរិកបានទៀតទេ។ Kishore Mahbubani ជាអ្នកប្រាជ្ញជនជាតិសិង្ហបុរីបានដាក់វាល្អបំផុតនៅក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ The Asian ២១st Century ។ “ជនជាតិអាមេរិកមានមោទនភាពចំពោះប្រព័ន្ធនយោបាយប្រជាធិបតេយ្យរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែការពិតបង្ហាញថា អាមេរិកកាន់តែមានរូបរាងស្រដៀងនឹងរបបពហុនិយម ដែលសង្គមត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយ ១% ដោយ ១% សម្រាប់ ១% ។
